Ու կրկին աևրածագ լի թախծոտ անդորրով ու անհասկանալի աշխուժությամբ...ու հիմա ամեն նչ նոր է սկսվում նորից ու հիշողությունները նետում անտակ անդունդը թողնելով գիշերվան հանել այն և տամ մեզ , բոլորիս, մահկանացուներիս ու ստիպել զղջաալլ զղջալ թե ինչու ում համար հանուն ինչի?... Բայց երբեմն մենք չենք ել մտածում որ ավելի վատ կարող եր լինել ... բայց մարդու էությունն է այդպիսին...ու գիտես հիմա ես էլ եմ տրտնջում թե ինչու, թե ինչու դու խենթ չես թե ինչու իմ համար միշտ եռազանք կմնա քեզ հետ դիմավորել արևածագը լցնել այն սիրով ու ջերմությամբ, բարությամբ ու հավատով, խենթությամբ ու ժպիտով դարձնել այն սքանչելի ու վայելել ամեն մի ակնթարթը... գրկել քեզ ամուր ու.... ու երևի մի ամբողջ կյանք է պետք որպեսզի գրեմ այն ամենը ինչ կարող եր հաջորդել այդ <<ու>>-ին այդ անպարկեշտ <<ու>>-ին որ մեր բաժանումից հետո արագ մտավ մեր մեջ ու քայքայեց մենք- դարձրեց այն ԵՍ <<ու>> ԴՈՒ...♥
No comments:
Post a Comment