«Բալենիների այգին»

Իսլ ի՞նչ է բույրը

-Իսկ ինչ է բույրը?,- հարցրի ես օծանելիքագործին
-Երջանկություն
-Այդ ինչպես ?
-Փորձիր հիշել մի բույր ու զգա հոտը: Չի ստացվի
-և?
-Երջանկությունն էլ է այդպես, դու միայն նկարագրել կարող ես կամ հազվադեպ հիշել պահը, բայց եթե անգամ շատ ցանկանաս այն միայն քոնն է դու երբեք չես կարող քո երջանկությունը երգելով մարդանց զգացնել տաս ճիշտ և ճիշտ նույն երջանկությունը, ինչպես և բույրը:
-Այսինքն դու երջանկություններ ես պատրաստում?
-Ես ընդհամենը հնարավորություն եմ տալիս
-...
-Ես հնարավորություն եմ տալիս կարճել հեռավորություններն ու վերացնել անցյալի ու ներկայի մեջ եղած անդունդը: Օծանելիքի դատարկ սրվակներ:
-Եվ ինչ պետք է ես անեմ?
-Տուր քո օծանելիքի դատարկ սրվակը այն հեռացողին ով քեզ կկարոտի: Ու համոզված եղիր, կարևոր հրաժեշտից առաջ օծանելիքը միշտ վերջանում է: Ինչպես երջանկությունը` երբ նա հեռանում է քեզնից մի անգամից սկսում է մի նոր երջանկություն, օծանելիքի մի նոր բույր:
-Իսկ լինում են մարդիկ ովքեր նոր օծանելիք չեն օգտագործում?
- Դե իհարկե չեն լինում, ուղղակի հաճախ սխալ օգտագործման պատճառով երկար ժամանակ բույրը չի տարածվում: 

Պըճեղ մը անուշ խոսք տատիս մտքերեն

Մանուշակները ծաղկում են աշնանը, եթե տնային են, իսկ մարդիկ հիանում են միայն ալպիական մանուշակներով: Ամեն ինչ իր ժամանակն ունի: Ու ես էլ չեմ ապրում անցյալով, ուղղակի ժամանակ առ ժամանակ այցելում եմ անցյալ: Կրակներ վառվում են ամեն ժամի ու ամեն ուր, բայց մարդը պաշտեց կրակը երբ տեսավ թե ինչպես է կայծակը կրակ դառնում: Ժամանակները փոխվել են: Փաստորեն, ժամանակն էլ իր հերթին իր ամեն ինչն ունի: Լուսավորվում են բոլորիս փողոցները, անգամ եթե ապրում ենք ամենախուլ արվարձանում: Իսկ գիշերը մութ ու սարսափելի լինելու կարիք ունի, երջանիկ գիշերների համար էլ հաստատ լիալուսին կգտնվի: Մութը լույսով ենք լցրել ու իրականությունը խավար դարձրել: Հին ժամանակներից երկրագունդն է փոխվել, էլ ուր մնաց քարտեզները նույնը մնային: Իսկ ես, որ ծնվել եմ աշխարհը փոխելու համար մտածում եմ.«իսկ եթե ամեն ինչ նույնը թողնեմ»...


                                                                                                                             (c)  Դավիթ Ասլանյան

Օճառը

 -Դեռ երբ հազիվ չորս տարեկան էի ամեն անգամ երբ մայրիկիս հետ մտնում էի տնտեսական խանութ ու հազիվ հասցնում չկորցնել մայրիկիս հետևելով նրա կոշիկներին ու անընդհատ փախնելով հիմա սովորական դարձած այն ժամանակվա վիթխարի հասակ ունեցող մարդկանցից միշտ կանգնում էի օճառների բաժնում ու հիանում: Օճառների ամենատարբեր տեսակներն ու բույրերն ինձ հիացնում էին ու ես գլուխս վեր էի բարձրացնում կանգնում փոքրիկ ոտքերիս վրա ու ծննդյան տոներին նվեր ստացող երեխայի նման դիտում օճառները: Հանկարծ գալիս էր մի վիթխարի հասակ ունեցող մարդ, ինձ քաղաքավարի ձևով հրում այն կողմ ու անփույթ ձևով օճառներից մի քանիսին խցկում իր զամբյուղն ու գնում: Ու իմ հրապուրանքը վերջանում էր: Ես սկսում էի այնքան ատելի հայացքով նայել այդ մարդու հետևից որ կարծում էի թե անպայման մեքենայի տակ կնկնի: Ինքս ինձնից գոհ նորից թեքվում էի դեպի օճառները, նորից բարձրացնում գլուխս, կանգնում ոտնաթաթերիս վրա ու զննում օճառները նույն երեխայական ժպիտով: Հետո ձեռքս մեկնում ու վերցնում էի այն օճառը, որը ինձ գերել էր: Կարդում էի վրայի գրված տառերը որոնք սովորել էի արդեն դպրոցահասակ քրոջիցս, ասում իմ անունը ու մտքում ընկերանում: Հաճախ դեռ մի խաղ էլ չխաղացած հայտվում էր մայրիկս, ձեռքիցս խլում օճառը, փնթփնթում, որ այն մեզ պետք չէ ու ձեռքիցս բռնած քաշում դուրս: Իսկ ես անընդհատ մտքում մտածում էի ինչպես կարող է լինել ընկեր, որը մեզ պետք չէ:
 Այսպես ես սիրեցի օճառը,-այսպես էր խոսում իր մանկության հուշերի մասին Էդվարդը:
Նա խոսում էր ժպիտը դեմքին, հիացմունքքով ու մեծ բավականությամբ և այնպիսի մեծ սիրով, որ կարելի էր խելագարվելու աստճան սիրահարվել օճառներին: Էդվարդն իր սերը դեպի օճառներն այսպես էր բացատրում: <<Ես բարի եմ ու մեծահոգի ու ես սիրում եմ բարիներին ու մեծահոգիներին, ինչ ինչը կարող է լինել ավելի բարի ու մեծահոգի, քան օճառը: Նվիրեք ձեր ստրից մեկ մոլեկուլի չափ սեր օճառին ու նա ձեր այդքան փոքր սերն անգամ անպատասխան չի թողնի: Օճառն ինձ համար ամենևին էլ նյութ չէ: Օճառը մարդ է` դեռ մարդուց ավել, կամ իդեալը մարդու: Պարզաբանեմ: Ինչպիսին է մարդու իդեալը? Բարի, ընկերասեր, նվիրվող ու մեծահոգի: Իսկ ինչ է օճառի արածը ? Նա լվանում է ձեր ձեռքերը կեղտից, նա հանում է գարշահոտությունը ձեր վրայից տալով իր բույրն անուշ, իսկ դու մտածել ես թե ինչ է պատահում օճառի հետ այդ ժամանակ? Նա մաշվում է, կամաց-կամաց մեռնում: Նա մաքրում է ձեր ձեռքերը կեղտից ու ազատում ձեզ գարշահոտությունից տալով անուշ բույր ձեր մեղավոր մարմիններին և այդ ամենն իր կյանքի գնով: Իսկ դուք, մարդիկ, ապերախտ եք...>>  

Երկու բույրն անց է, տասնհինգ երանգ

«Քո սերն էլ ասես մի կոճակ լիներ...»

Մեր սերը քարտեզին եղավ